Dag 22 van Sezanne naar Anglure

Goedemorgen allemaal, 

Er was nog een onbeantwoorde vraag over Patricia, ze kwam niet uit Leuven, maar uit Zegge bij Roosendaal, waarschijnlijk dus geen kennis.

Verder zitten we nu in ons "appartementje" te wachten tot bet brood in het luikje wordt gezet.Mevrouw heeft in de koelkast alles klaar gezet voor het ontbijt. Op ons verzoek zet ze dan om acht uur  het verse brood in het luikje, dat speciaal hiervoor in een  verbindingsdeur met haar huis gemaakt is.
Gisteravond heeft Wim de Wheelie nog schoongemaakt. We zagen iets verder dan ons appartement een tuinslangen met een borstel liggen. Goed getimed toch??
Je kon  het wel zien.
Om zeven uur met Norbert afgesproken bij het Pizzarestaurant in de Rue de Halle. 
Als je in de buurt bent, zeker gaan eten!!!
Norbert is in een nonnenklooster met 75 bejaarde, demente dames terecht gekomen. Toen hij daar binnenkwam, vlogen de hormonen hem om de oren! En dat voor een vrijgezel van 58!
Hij wilde vandaag enkele kilometers verder lopen dan wij, maar kon daar geen onderdak krijgen. Dus vanavond weer samen bij een particulier adres.
Als we het dorp verlaten komen we nog langs Adecco uitzendbureau.
Dat verwacht je toch niet  in zo'n stadje als dit, met alleen plaatselijke middenstanders! Het eerste stuk lopen we op advies van de nonnen over de plaatselijke verbindingsweg.
Intussen zorgen de arbeider in de wijngaarden, dat  alles gesnoeid en opgebonden wordt, zodat de zomer kan beginnen!
Onderweg wordt er op verschillende plaatsen het gras gemaaid. Daar zitten ze nu maanden aan vast elke week. Het ruikt erg lekker.
Nadat we bij een Amstelcafe koffie gedronken hebben, nemen we weer de route van het boekje.
Als we 100 meter voorbij de kerk zijn, moeten we toch even kijken hoe de route loopt. Een boertje komt op ons af en zegt dat we eerst a droite  moeten en dan a gauche en dan komen we op de goede weg.
De kerkesleutels maken plaats voor paardebloemen die een mooie compositie vormen met de madeliefjes. Het  landschap  is licht glooiend. Het  is een genot om dan een kilometer of  acht langs een oude niet meer gebruikte spoorweg te lopen.
In het struikgewas zingen de vogeltjes hun lied, wat ze te vertellen hebben, weten we niet. Maar
we voelen ons heel rijk, dat we van deze natuur mogen genieten, dat we het zien en horen, maar dat we het ook echt in ons kunnen opnemen.
Recht is het geel tot aan de horizon van de koolzaadvelden en links is het eindeloos groen van de wintergerst.
Om een uur of een hebben we picknickpauze. De zon staat hoog aan de hemel. Als we hier op dit pad regen hadden gehad, was het echt niet leuk geweest!
Wat me al,een hel tijd is opgevallen, dat de grote knalroze bloempotten hier in de mode zijn. Je ziet ze overal staan. Soms past het bij een huis, maar meestal vind ik het heel erg lelijk staan bij de oude huizen.
Verder is korenblauw op dit moment mode in de deuren- en kozijnenwereld. De kunststof kozijnen worden hier zo wie zo veel gebruikt. Maar om nou korenblauwe kozijnen, rolluiken en deuren in die oude huizen te  zetten, tja......  wat is mooi. Daar verschillen de meningen wel vaker in!
En over oude huizen gesproken, de mensen die het programma " ik vertrek" presenteren, kunnen hier best aan hun trekken komen!
Om half vier staan we bij het slaapadres. Geen gehoor. Nog eens gebeld. Nog niets te horen. Dan maar even het dorp in.
Op het dorpsplein zien we  Norbert zitten. Hij was al om half negen bij de nonnen vertrokken, en was om kwart voor twee al in Anglure.  Hij had in een cafe nog net koffie kunnen krijgen, voor dat het sloot tot half zes.
Wim is nog even boodschappen gaan doen bij de super Carre Four en toen zijn we samen naar ons logeeradres gegaan. Er stond nu een auto voor de garage en een oude mevrouw deed open.
Ze had net zo' n schelle stem als Carrie Tefsen. Heel hard en ze lachte om de haverklap.
Ze praatte langzaam en duidelijk, zodat we konden begrijpen dat haar man in het ziekenhuis lag met longproblemen. Hij had te veel gerookt. En haar hondje was ook dood gegaan. Misschien te veel meegerookt?
In de kamer stond een bed. Norbert wilde daar wel gaan  slapen zei hij, want hij snurkte en hij wilde liever niet samen met ons op één kamer. Maar ze vond dat niet zo nodig en er waren apparaatjes tegen het snurken enz. Maar uiteindelijk toen ze ons de kamer liet zien, zei ze, dat hij op haar kamer mocht slapen in een eenpersoonsbed  dat  in een hoekje van de kamer stond. 
We moeten wel onze slaapzakken gebruiken, maar dat is niet zo erg, als  je voor een donatie kunt slapen en eten.
De kamers zijn heel romantisch met veel kant en knuffels. Maar dat is voor de kleinkinderen, zegt ze.
Vandaag 23 kilometer gelopen en 504 die we al hadden nu totaal 527 km. 

Groetjes, Wim en Tilly