Dag 29 van Saint-Cyr-Les-Colons naar Arcy-sur-Cure

Goedemorgen allemaal ,

Ja we hebben weer geluk gehad.  Goed adres (Muriel Rada in Saint-Cyr-les-Colons). Toen we ons  net een beetje geïnstalleerd hadden, begon het te regenen. Maar hier zitten we lekker warm, af en toe een kopje koffie en dan de iPad, dan kunnen we de tijd wel omkrijgen tot half acht, etenstijd.
Ook weer gewoon goed, lekker met een lekker glaasje chablis erbij. Bijna net zo goed als in de Rijnbeekstraat.
We  hebben gistermiddag zowaar spelende kinderen gezien en gehoord.
Het zijn allemaal slaapdorpen waar we doorkomen. Af en toe is er een oud omaatje of opaatje, die je overigens heel vriendelijk groeten en nakijken als of ze het 8e wereldwonder voor bij zien gaan.
En elk dorp heeft zijn mairie (gemeentehuis) vaak in combinatie met school. Maar de scholen zijn opgedoekt. In de plaats hiervan is de schoolbus  gekomen .
Ook de onnoemelijk grote kerken, vaak uit de 12e tot de 16e eeuw die er in zo'n dorp staan. Vroeger zijn dat dus grote gemeenschappen geweest. Nu zijn ze zelfs niet meer op zondag open!
Vandaag vertrekken we wat later, om kwart over tien, omdat het regent en omdat we pas om half vijf terecht kunnen op  ons volgende adres.
We  passeren al snel de autoroute du soleil, maar de soleil is niet te zien. De weg is net zo druk als op dit  moment de weg Venlo-Nijmegen. Je kunt je niet voorstellen, dat hier  zomers honderden kilometers files staan.
In het dorp wordt flink geprotesteerd tegen de komst van windmolens.
De temperatuur is op dit moment een graad of vier en met  wat wind niet zo aangenaam.
Wim heeft zelfs een jasje aangetrokken en zelf heb ik de thermolegging weer aan. Voelt stukken beter. Tenslotte hebben we die  niet voor niets meegenomen.
We vervolgen weg richting Vermenton, een kilometer of tien.
Na een half uurtje begint het te regenen en te hagelen. Dat houdt  ongeveer een uurtje aan. Dan is het weer droog en de omgeving groen golvend. Gelukkig brengen  de koolzaadvelden nog wat  kleur in de saaie groene natuur van vandaag. Af en  toe komt er zelfs een auto langs.
In  Vermenton zouden enkele eetgelegenheden zijn, maar als puntje bij paaltje komt, is er precies een brasserie open. Voor ons is dat geen probleem. Als we maar wat warms te eten krijgen.
En dat lukt op een aangename manier.
Het is duidelijk dat de zaak geregeld wordt door vier generaties. Opa bedient van achter de bar, zijn vader drinkt aan de voorkant van de bar. Op en gegeven ogenblik komt er een vader met  zijn zoontje van een jaar of twee binnen. Duidelijk de volgende generaties. 
In de keuken is de moeder van het kleine ventje aan het koken, terwijl haar schoonmoeder de bediening van het warme eten doet, in  een voortreffelijk tempo. Ze heeft alles in de gaten! 
We vervolgen  dan weer onze weg enkele kilometers langs een drukke weg. Alternatief natte bosweg omhoog vonden we geen optie. Den laatste 7 kilometer worden weer gezelliger door het mooie dal van de rivier de Cure en door enkele dorpjes, waar de vele tulpen weer wat kleur geven aan de grijze wereld. Het valt me trouwens al een hele tijd op, dat er in Noord-Frankrijk zoveel tulpen bloeien. Je zou je bijna in Nederland wanen, als de huizen niet zo anders waren.
Maar in de buitenwijken  worden wel nog behoorlijk wat nieuwe huizen gebouwd, die wel zo in Nederland zouden kunnen staan. Ik vermoed, dat het huizen zijn, die in de fabriek gemaakt worden en dan ter plekke  afgewerkt. Niks mis mee.
Om half vier zijn we op ons logeeradres, terwijl we pas vanaf half vijf welkom waren.
Maar dat was nu geen probleem. We worden weer hartelijk verwelkomd, deze keer door mevrouw   Teheux in Arcy-sur-Cure.
Weer komt het verhaal aan de orde, van de man die met de ezel onderweg is. Gisteren heeft hij ook onderdak gehad bij mevrouw Rada, waar we ook geslapen hebben. Ben benieuwd of we hem ook nog tegenkomen. 
Bij mevrouw Teheux hebben we de zolderverdieping. Een grote kamer met twee eenpersoonsbedden en een tweepersoonsmatras op de grond. Er is een eigen badkamer met douche en toilet. Dat is wel erg prettig. Hebben we meestal wel als we B & B hebben. In kloosters en  refugio's slapen komt vast nog wel. Tot nu toe zitten we nog steeds vrij luxe voor pelgrims. We zijn nu nog wandelaars op weg naar Santiago.
Er werd opgemerkt, dat er een fietser als pelgrim was. Maar dat is dus geen probleem. De weg naar Santiago doet iedereen op zijn eigen manier.
En wat onze voeten betreft, het gaat voor allebei uitstekend! Alleen heb ik nu toch wat last van mijn  bovenbeen, maar ik heb iemand, die ik voor advies kan appen en dan komt het wel goed. Wat het slapen van mij betreft, ik slaap nu veel beter dan thuis. Ik denk dat ik mijn zorgen thuis heb laten liggen.  Ook als ik 's nachts naar het toilet moet, geen enkel probleem, liggen en doorslapen. En om 9 uur val ik in slaap tot half zeven 's morgens.  Dat zal weer aanpassen worden als we straks weer het gewone leven in Venlo moeten oppakken!
Vandaag 20 kilometer gelopen + 666 = 686 kilometer.

Groetjes, Wim en Tilly