Dag 33 van Le Chemin naar Saint Révérien

Goedemorgen allemaal,

Het is qua temperatuur een koud huis, maar het gebouw en de mensen stralen een onnoemlijke warmte uit!
Gisteren zag ik, dat ik schreef, dat Huberta om een klusje vroeg. Maar wij hebben dat zelf aangeboden. Een hele dag niksen is voor ons  allebei niet goed. En als je dan een klusje kunt doen, snijdt het mes aan twee kanten.
Alles bij elkaar was het weer een gezellige dag. De was is intussen ook weer schoon.
Het is me nog steeds gelukt om af en toe een wasje te draaien, het is precies een machine vol, als alles gewassen wordt.
's Avonds is er een beetje paniek. De ezel moet naar een andere wei, en dat wil hij niet. Maar uiteindelijk lukt het toch. Hij wil niet  in een wei staan waar koeien in zijn geweest. 
Vandaag wordt er weer gewandeld.
Bij het ontbijt horen we dat de man met de ezel  (Gilles en de ezel heet Olivia) vandaag maar 10 kilometer gaat lopen. Morgen moet hij er 35 lopen, omdat hij geen onderdak kon krijgen voor hem en zijn ezel.
En de ezel loopt maar 3 kilometer per uur! Olivia is 15 jaar. Haar dochter zou eerst meelopen, maar Gilles  heeft met haar proef gelopen, maar dat was geen  succes.
Maar als je ziet hoe bezorgd Gilles  is met zijn Olivia, dan is het net alsof hij met zijn kind op stap is.
Een half uurtje later vertrekken we, samen met Loes en Jan. Zij gaan na vijftig meter linksaf richting Cluny en wij gingen rechtdoor richting  Corbigny. Daar moesten we eerst onze gerepareerde schoen ophalen. Het was er erg gezellig door de markt. We werden eerst  aangesproken door een mevrouw, die ook kennissen had die naar Santiago waren gelopen. Een tijdje later  zagen we mensen, die ons ook weer aanspraken, die we getroffen hadden in Vezelay in een tearoom. Leuk toch.
Maar helaas begint mijn been dan weer vervelend te doen, dus toch. Maar weer aan de paracetamol. Terwijl ik gehoopt had, dat een dagje rust voldoende zou zijn.
De bermen zijn intussen ook flink veranderd. Ze zijn op sommige plaatsen wel een meter hoog.
Maar dat zal wel met zo' n groeizaam weer.
We zien, als het gras niet zo hoog is, ook weer andere soorten bloemen,zoals de gele, witte en rose dovenetel, de salomonszegels, boterbloemen, paardebloemen, maar ook nog de kerkesleutels, en de pinksterbloemen blijven nog steeds in beeld. Evenals de mistletoe.
Intussen hebben we minstens vijf kastelen gezien. Over de staat hiervan zullen we het maar niet hebben.
Op een gegeven ogenblik zien we een hele hoop vlees, in de vorm van 25 koeien, in de wei liggen. In tegenstelling tot wat er meestal gebeurt, staan deze op en vluchten naar de andere kant van de wei. Misschien staat de kleur van onze kleding hen niet aan.
De koeien en kalfjes in de wei gaan steeds mer het beeld bepalen van het landschap. Een gezellig ouderwets gezicht!
In Guipy hopen we te kunnen eten. In het dorp bij de kerk zien we de vier Duitsers uit Vezaly.
Ze zitten te picknicken, want hun gastvrouw had gezegd dat hier niets te eten was. Maar wij hadden in Corbigny nog gevraagd of er hier een restaurant was, en ze zeiden ja. 200 meter verder  is er toch het verwachte  restaurant , waar we een lange pauze nemen en lekker eten, want vanavond is er geen restaurant in de buurt.
Om 4 uur zijn we  dan in Saint Reverien waar we zullen overnachten. We moeten ergens voor de sleutel zijn, maar waar? 
Dan zie ik op een deur de bekend schelp staan. We bellen en dan roept een van de Duitsers  van boven uit een raam, kom maar binnen, de deur is open. 
We gaan naar binnen, dan naar boven en daar zijn drie kamers met elk zeven bedden. We bekijken dat en leggen de spullen op twee bedden, zodat die voor ons gereserveerd zijn.
Een kwartiertje later  komt er nog een Frans koppel.
Om vijf uur komt meneer Thonnet (een lopend lijk) heel aardige man, even afrekenen. 10 euro p.p. om  te slapen.
Met de Duitsers drinken we een kop koffie en overleggen de route voor morgen.
Er zijn enkele dingen te koop in de "winkel", zodat je niet hoeft te verhongeren. Deze winkel is een oude kast, waarin in het open gedeelte wat spullen staan om op te warmen, zoals kant en klaar maaltijden, ravioli, pasta, blikjes vlees of vis, en uiteraard wijn.De koelkast is ook voldoende gevuld met frisdrank, melkproducten en broodbeleg. In de keuken op de schouw ligt nog wat chips enz. Alles is geprijsd en je mag in een schrift opschrijven war je gehad hebt, en dan kun je morgenvroeg afrekenen. Simpel toch?
Om een uur of zes komen we er achter dat we te weinig toiletpapier hebben ik loop naar meneer Thonnet toe. Hij woont aan de overkant  van de straat, 50 meter verder. Hij kijkt erg moeilijk, maar ik krijg toch een rol mee. Maar niet meer, hoe ik ook probeer hem duidelijk te maken, dat dit niet erg veel is voor acht personen.
Als 's morgens de wekker om zeven uur afloopt, wordt de Fransman, die ook op onze slaapzaal ligt, zeer boos. Hij is uit de slaap gehouden, omdat wij naar het toilet moesten, we lieten de deur openstaan, de wekker. Daar kwam een stortvloed van Franse woorden uit, die we gelukkig niet helemaal konden volgen. Maar het betekende niet veel goeds. 
Tja, en dan een badkamer, waar ook het enige toilet op is, is natuurlijk ook niet handig. Wim gaat dan maar naar het gemeentelijke toilet om de hoek, om zijn nood  kwijt te raken! Het was ook nog een echt Frans toilet, dus extra fijn.
In het "grote boek" van  monsieur Thonnet stond, dat Leo uit Raamsdonkveer 25  april hier geslapen heeft. Hij is dus al vier dagen  uitgelopen !
We hebben 25 kilometer gelopen. +732 = 757 totaal.

Groetjes, een beetje laat i.v.m. WIFI problemen 
Wim en Tilly