Dag 28 van Vezannes naar Saint-Cyr-sur-Cure

Goedemorgen allemaal, 

Het was erg gezellig gisteravond met zijn drieën. Tegen zeven uur kwam mevrouw vragen, of we nog een aperitiefje wilde. Natuurlijk. Nou, dat was wel erg lekker. En daarna nog een. Deze werd vervolgd door nog een fles chablis, wat we ook niet vervelend vonden. 
Het diner bestond uit tomaten-courgette- uiensoep, Pasta, paté-gehaktschotel, een schaaltje met heerlijke gekookte en rauwe ham en  witlofsalade, daarna een kaasplankje en nog zelfingemaakte pruimen  was het  dessert. Ik heb wel eens slechter gegeten in een restaurant.
Mevrouw moest intussen wel weg, naar een concert, maar dat was voor haar en voor ons geen probleem. Alleen toen we de spullen naar de keuken wilden brengen, werd het iets moeilijker.
Daar  stond het aanrecht en de tafel zo vol, dat we van alles moesten  verschuiven om de afwas kwijt te worden. In de koelkast hetzelfde verhaal. Maar dat is haar probleem.
Intussen was het alweer negen uur geworden, dus bedtijd. Maar in huis en op de slaapkamer was het zo warm, dat we niet konden slapen. We hadden de verwarming  al meteen 's middags uit- gezet, maar om een uur of twaalf hebben we de deur opengezet. Toen ging het wat beter.
Ik snap nu ook, waarom ze hier zo vaak witlofsalade eten. Die hebben ze zelf vers de hele winter. Die groeit als plant in de zomer, en de wortels ervan stoppen ze dan onder de  grond en daar groeien dan de witlofstruiken aan. Je kunt de wortels ook in een bak zetten en dan met zwarte plastic afdekken. Dan kun je daar van snijden naar behoefte
Het ontbijt is ook uitstekend. Verse croissantjes erbij, lekker stevig bruinbrood, yoghurtje enz. 
Dan wordt het afrekenen en vertrekken van dit prima adres. En afscheid nemen van André Struik uit Amersfoort. Hij gaat vandaag tot Vezelay en dan met de trein naar huis. 
We lopen een uur of twee door de bossen en velden als we de wijngaarden van Chablis zien. Op  een gegeven ogenblik zien we er rokende vuurpotten in staan. Dat betekent dat vannacht de temperatuur gezakt is tot tegen het vriespunt. Op deze manier proberen ze te voorkomen  dat de  boel bevriest en dat ze dan straks geen oogst, dus ook geen inkomen hebben.
In Chablis  blijkt er markt te zijn. We lopende er langs, maar besteden er niet al te veel tijd aan, omdat er donkere regenwolken in beeld komen.
Er wordt weer gepind en brood gekocht. We kunnen dan weer even vooruit.
Op een bankje verwijderen we ons hongergevoel. Lukt aardig, maar donkere wolken komen steeds dichterbij.
Dus toch maar snel verder, alhoewel we niet te vroeg bij ons slaapadres moeten aankomen.
Als we Chablis verlaten, zien we niets anders dan wijngaarden om ons heen. Zo ver de horizon reikt. Op een informatiebron stond dat er rond Chablis 6800 ha wijnstokken staan. 
Deze wijnstokken zijn  wat hoger dan die in de Champagnestreek. Wat ons ook opvalt, is dat we geen vogels zien of horen. In de berm staat verschillende keren een wilde orchidee al te bloeien. 
We krijgen nog net een buitje mee, maar niet noemenswaardig. De lucht blijft wel dreigen en we zien in de verte de regen naar beneden storten. We lopen precies tussen de buien door. De temperatuur is een graad of tien, prima om te wandelen.We moesten naar ons slaapadres bellen, als we nog een uurtje verwijderd waren. We zijn nog maar een half uurtje verwijderd als we bellen.
Ze heeft de kamer nog niet in orde, meldt ze. Dat belooft wat, denken we. Maar als we aankomen is het bed nog steeds niet gemaakt. Dat doet ze terwijl wij onze spullen installeren.
Alles bij elkaar valt het meer dan honderd procent mee! We hebben een heel grote slaapkamer, een badkamer en een woonkamertje. En het ziet er echt niet zo smerig uit als we verwacht hadden, toen zei dat ze nog niet klaar was. Er staat een waterkoker voor thee en een senseoapparaat voor de koffie. Wat wil je nog meer!
En als we genieten van een lekker kopje koffie, horen we regen op het dakraam tikken.

PS.toen er gevraagd werd, of we havermout lustten, was oma er nog niet. En als ze je iets vragen in het Frans, heb je echt geen tijd om eerst je woordenboek te pakken, wat trouwens ook nog ergens boven in de rugzak ligt. Uit beleefdheid zeg je al gauw "Oui". We hebben het woordenboek pas één keer echt nodig gehad, om te vragen of we handdoeken kregen. (Serviette)
De rest lukt nog wel. Al gaan we soms ook over naar Engels. Het valt op dat er best veel Fransen zijn die het Engels (redelijk) goed beheersen. 

We hebben vandaag 21 km afgelegd, in totaal nu 645 + 21 km is 666 km. 
A demain!