Dag 39 van Valigny naar Charenton-du-Cher

Goedemorgen allemaal,

Hotel Relais de la Forêt, dat is waar het hele dorp Valigny om draait.
Er is een potig dametje van een jaar of zeventig die daar de touwtjes in handen heeft. Toen we er aankwamen, zat ze met een vertegenwoordiger(?) achter de computer.
Er was toen wel nog iemand voor de bediening, want er waren 's middags klanten geweest, en daar moest nog alles van worden opgeruimd van het eten. Daarna zagen we haar in de keuken aan het werk, we moesten trouwens door de keuken naar onze slaapkamer. Maar, we zijn al meer dingen tegengekomen die in Nederland echt niet kunnen.
's Avonds had ze weer alles onder controle met de bediening. Vooraf eerst een aperitiefje van het huis, dan een slaatje (zoals altijd met wat paté erbij) aardappelpuree en een  kipfileetje met een  lekkere saus. Daarna een bordje met wat kaas en een puddinkje als dessert. 
Zo ziet het eten er meestal uit, ook als we tussen de middag eten. Maar in een hotel zijn dat dan de pelgrimsmaaltijden. Die moeten niet te duur zijn, maar wel voedzaam.
Na het eten even met mevrouw afgesproken voor ontbijt.  Dan zien we, dat er veel te koop is in haar tent. Want de bakker en de supermarkt zijn gesloten. Daar verkoopt zij weer het een en ander door. Ook brood en eieren liggen bij haar op de toonbank. We bestellen een hard gekookt eitje om morgen mee te nemen voor onderweg.
Uiteraard ontbreken de loten en tabak niet aan het assortiment 
Het kerkgebouw aan de overkant is ook onder haar controle. Wil je een kaarsje aansteken in de kerk, mag je bij haar zijn. 
Als we alles met haar geregeld hebben, werkt ze met behulp van haar man, die inmiddels ook is  gekomen, de aanwezige dorpsgasten naar buiten en gaan de rolluiken naar beneden.
M.a.w. welterusten !!!!!!
Als we 's morgens uit het raam kijken, zien we dat de heer des huizes zich bezighoudt met o.a. de verkoop van gas en brandhout. Achter in de tuin bevindt zich nog een klein garagebedrijf.Hoe zo veelzijdig??????
's Morgens na het ontbijt heeft mevrouw stress. Ze moet ons ontbijt klaarmaken. Er liggen een stuk of 25 stokbroden, waar ze een naamkaartje op moet zetten, want die zijn besteld door de dorpelingen. Het is dan al echt een ontmoetingspunt, men haalt er het brood, de krant en intussen worden  de nieuwtjes uitgewisseld.  In de keuken worden de toetjes voor vanavond al gemaakt: crême brulee en chocolade mousse.
Als we dan ook nog willen betalen en er nog koffieklanten  komen heeft ze helemaal stress.
Dan gaat ook nog de telefoon........
Om kwart over negen vertrekken we onder een stralende blauwe lucht. Heerlijk.
Onderweg  zien we mooie bomen met ontluikend groen, waar de klimop als een sluipende  moordenaar naar boven klimt. Hoe lang zullen die bomen het nog redden?
Rond de middag arriveren we in Ainy-Le-Chateu, waar we pauze houden en lekker buiten in de zon koffie drinken.
De Duitsers arriveren een half uur later. 
Op het dorpsplein staan mooie banken, dus wat wil je nog meer voor je lunchpauze.
Na het eten weer verder richting Charenton-du-Cher, we proberen weer eens de officiële route, want de asfaltroute loopt echt langs een drukke weg. Dat lukt prima, er is al dagen geen regen gevallen. Dan kan dat wel.
Het is ongeveer een graad of 25 met mooi open weer. Goed weer om te wandelen.
Om twee uur staan we voor het slaapadres. Weer een "wow"effect. Een oud landhuis, prachtig omlijst door de blauwe regen. Ontelbare trossen bloemen hangen er aan. En je hoort gewoon de bijen zoemen .
Mevrouw opent de deur en na wat overleg wie we wel zijn, kunnen we een kamer krijgen. De andere kamers zijn nog niet klaar.
Alles in huis nog authentiek, de vloeren, het trappenhuis, de deuren.
Als ze koffie voor ons heeft gezet, gaan we naar de serre. Dit was vroeger een bordes en is later verbouwd tot serre. Aan de ramen staan bakken met bloeiende geraniums. Buiten ligt gewoon een park. Geweldig. En ze houdt alles zelf bij, behalve de tuin, daar heeft ze een tuinman voor.
We krijgen een kamer met ergens in een schuin hoekje een zeer gedateerde badkamer. Maar het water is warm en van een douche knap je lekker op, ook al is de ruimte niet zo mooi. Het toilet is op de gang. Als we het raam openen, ruiken we de blauwe regen. 
We wanen ons weer in de middeleeuwen. 
Om een uur of vier komen de Duitsers ook weer. En tot onze  grote verrassing komt om vijf uur de ezelman Gilles met zijn ezel Olivia weer aan. Hij heeft nu een vriend bij zich.
Hij vertelt, dat hij al vanaf zijn tiende jaar er van gedroomd heeft, om deze tocht te maken.
Opeens rent onze gastvrouw met een mes van een halve meter de tuin in en begint op de bamboe in te hakken, die blijkbaar te uitbundig uitgegroeid is. De ezel loopt intussen vrij rond in de hele tuin en zij (de ezelin) komt om de tien minuten kijken of we nog iets eetbaars hebben. Soms probeert ze zelfs onze iPad te bedienen. 
Wim moet af en toe denken aan de serie Monty Python.

Vandaag 20 kilometer gelopen + 860 = 880 totaal

Groetjes. WIm en Tilly