Dag 40 van Ainy-Le-Chateau naar Loy-sur-Arnon

Goedemorgen allemaal,

Als we hier in Charenton-du-Cher bij mevrouw Mativon wakker worden, komt de geur van de blauwe regen ons al tegen en kijken we weer naar een stralend blauwe lucht. Het is weer een adres met positieve (hartelijkheid  en mooi huis met tuin en bloemen )en negatieve ( properheid )  kanten, maar de positieve kanten hebben het weer gewonnen. Uiteindelijk zitten we niet in een hotel, en de prijs is ook naar gelang.
Vanmorgen  had mevrouw de tafel gedekt in de grote eetkamer voor 9 personen. De Duitsers kwamen later. Mijn koffiebakje(hier drinken ze koffie uit een soepkom) heb ik maar geruild met  het bakje van mijn buurman, dat zag er schoner uit. Gisteren toen ze koffie had gezet, hielp ik haar met afruimen. De koffielepels werden onder de koude kraan gehouden,  afgedroogd en in de la gelegd. Terwijl ze een afwasmachine had. Maar ja, een beetje maag moet er tegen kunnen.
Toen we vanmorgen naar beneden kwamen, zag ik op de tussendeur een bordje staan, dat de buitendeur niet door de gasten geopend mocht worden, want ze had er een alarm op. En  v inderdaad, in de eetkamer hing een alarmtoestel. En moet je nagaan, de hele dag staat de voordeur open en in de hal op een tafeltje lagen haar sleutel en handtas!
We nemen ook afscheid van de Duitsers, want die lopen  vandaag maar 16 kilometer  en wij een kilometer of tien meer. En  morgen staan er voor ons ook een kilometer of 25 op het programma. Dat is voor hen veel te veel denk ik. 
De ezelman  Gilles loopt vandaag de laatste dag met zijn vriend Marc. Marc is vorige week zondag naar Nevers gekomen, om een paar dagen moet hem mee te lopen. Vandaag gaat hij met de trein vanuit Saint-Amond-Montrond  weer naar huis. 
Ik denk dat  we Gilles met Olive, de ezel, nog wel eens tegen zullen komen. 
Vanmorgen eerst een uurtje langs het canal de Berry Branche Sud gelopen langs een graspad. Dat vond Wim toch erg zwaar, dus toen maar naar de grote weg, waar natuurlijk meer verkeer is.
Maar er was weinig vrachtverkeer, dus het viel wel mee. Op een gegeven stopte er een dame en die vroeg of we haar hond hadden gezien. Helaas dus.
Rond de  middag  belanden we zo maar op het  industrieterrein van Saint-Amond-Montrond. We hebben ons de laatste dagen echt afgevraagd, waar de mensen hier van leven. Er zijn boerenbedrijven met koeien en schapen, maar verder? De winkels gaan allemaal dicht. Het leven gaat hier met de dag achteruit. De jongeren gaan studeren en komen niet meer terug. We schrikken bij wijze van spreken als we kinderen zien of horen. En dan heb je wel leuke oude boerderijtjes en oude pandjes, het moet toch leefbaar blijven. 
Als je opgeknapte pandjes ziet, zijn het meestal vakantiewoningen, met de luiken  dicht.
Waar Wim en ik ook vaak om lachen, is dat we een paar keer per dag mannen achter  het stuur  zien zitten, met een hond op schoot.
Vanmiddag om vier uur hebben we met oud-collega van Wim, Carel van Nisselroy afgesproken. Hij is met de camper onderweg van Portugal naar huis.
Hij volgt ons op onze site en vond het wel leuk om ons te ontmoeten. Ik trouwens ook, heerlijk om weer eens gewoon Nederlands te praten.
De school is natuurlijk het onderwerp van gesprek en er worden de laatste nieuwtjes nog uitgewisseld. 
Wim en Carel koken samen, terwijl ik mijn verslag maak.
Het koken gaat niet helemaal naar wens, want de druk van het gas is veel te laag, dus gaat Carel op,een geven ogenblik met het pastapannetje naar de camper, in de hoop daar de pasta gaar te krijgen.
Wim komt op een gegeven ogenblik naar buiten om de tafel te dekkende en ziet bij de buren een ezel staan. Nee, het is niet Olive, deze ezel is bruin en Olive is bijna zwart.
Vandaag weer zonder paracetamol gelopen, al zeurt het wel nog een beetje. Dus flink water drinken, dan komt het hopelijk helemaal goed. 

Vandaag hebben we 28 km gelopen, in totaal nu 908 km.